Gerçekten aklımız başımızda mı, bunu bilmiyorum. Ancak insanlık dediğimiz karmaşık yapı içinde, ‘kendine malik’ olma durumu adeta dijital bir oyunun senaryosu haline geldi. Halihazırda okuma yazma bilen, tarihle ilgili bir perspektife sahip olduğuna inanan bireyler için bu trajik simülasyon, kendimizden şüphe duyduğumuz bir kırılgan gerçeklik oluşturdu. Bu durumu, kendi küçük yaşamlarımız dışında, tamamen kontrol dışı bir politik gerçekliğe borçluyuz. Evet, bunu bizzat Trump’ın varlığı ile yaşıyoruz…
Yeni gerçekliğe, eski düşünce yapılarıyla karşı koymanın mümkün olmadığı aşikar. Sürekli hayal kırıklıkları yaşanıyor ve “Sen de mi Brütüs?” nidaları yükseliyor. Üstelik bir solcunun hayatta kalması son derece zor. Gençlerle geçen bir ömrün sahibi olarak belirtmeliyim ki, sağcılığı ve solculuğu yeni nesle anlatmak oldukça güç. İnsanın kendi gerçeği ve zaaflarıyla barışabilen yeni kuşaklara hayal kırıklıklarımızı aktarabilmek neredeyse imkansız. Çünkü kavramlarımız örtüşmüyor. Bu nedenle, dünyanın daha iyi bir yer olması için emeğin ve eşitliğin esas değer olduğuna yeni nesli ikna etmek için çaba harcayan bizler, dünya değişiyor ve gençlerin umutları da farklılaşıyor. Bir fare kapanında peynir kovalamakla solculuk ve sosyal demokrasi arasındaki farkı ayırt edemeyenlerle bu işin yürümeyeceği mesajı, ta Amerika’dan geliyor. Kısacası, reel politikte hangi genç mutlak değerleri dikkate alır ki!
New York belediye başkanı Ugandalı bir Müslüman mı olacak?
Büyük bir olasılıkla, kapitalizmin başkenti olan New York’un koltuğuna Zohran Mamdani oturacak. Bu, oldukça ilginç bir dönüşüm hikayesi. İsrail’in soykırım politikalarına karşı, LGBT hakları konusunda tavır alan ve camilere gidip vaazlar veren sıradışı bir rap sanatçısı, mevcut klasik politikacıları geride bıraktı. Teorik tartışmaların çok yönlü olduğu kesin, ancak kendisinin vaatleri temel ihtiyaçlar etrafında şekilleniyor. Hayatta kalmak, beslenmek ve barınmak… Maslow’un ihtiyaçlar piramidi tam da burada devreye giriyor. Zira, tüm unvanlarımızdan arındığımızda, geriye kalan sadece hayatta kalma güdüsü. Yazının icadı, matbaanın ortaya çıkışı, rönesans, reform ve internet devrimi, insanlığı kendi vahşetinin gerçeğiyle yüzleştirdi ve bu amansız ikilemle baş başa bıraktı. Hepimiz göçüğün altındayız ve “Sesimi duyan var mı?” diye haykırıyoruz.
Zohran, New York’ta ezilenlerin sesini duydu. ABD’nin köklü politikacılarının ön seçimde elenmesini sağladı. Annesi bir film yönetmeni, babası ise akademisyen. Yabancı olmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyor; sanatçı olmanın bedelini ailecek ödemiş olsa da, sistemin karşısında duruyor. Olmuş bir şey bu. Hakkında birçok dedikodu var, ancak bunlar önemli değil. Uganda doğumlu Müslüman bir genç adam, adını siyaset sahnesinin ön sıralarına yazdırmayı başardı. Çünkü mesele basit: İnsanlar, İstanbul’da da New York’ta da hayatta kalmak istiyor.
Suriyeli eşiyle internette eş bulma sitesinde tanıştı
Zohran, hayatını kurmaya çalışan bir mülteci olarak başlıyor. Akran zorbalığı, dışlanma ve ekonomik zorluklarla mücadele ediyor. Kendi tahmin edemeyeceği bir fırsat onu sahneye çıkarıyor. Siyasi deneyimi kısa olmasına rağmen, politik manevraları zekasıyla aşmayı başarıyor. Çünkü asıl mesele, hayatı nasıl daha yaşanabilir kılacağının yanıtını bulmak. 11 Eylül hâlâ taze bir hatıra; ABD geçen hafta İran’ı bombaladı. İnsanların, kendi camdan evlerinin penceresinden bakabilmesi için öncelikle bir evi olması gerekiyor. İşte Zohran, New Yorklular’a bunu anlatıyor. “Sizin henüz bir eviniz yok. Benim de yok. Gelin bu konut politikasını değiştirelim; çocuklarımız olsun, yine çalışalım ama kreşlere gitsinler…” Kısacası, Zohran umut vaat ediyor. Bu kadar basit. Zohran sosyalist olduğunu gizlemiyor. Onların ne diyeceği ise basit: “Ey Amerikalı, New York’a komünizm geliyor…” New Yorkluların ne yanıt vereceğini ise hep birlikte göreceğiz. Sert bir rap şarkısının eşiğinde…
